zondag 22 november 2015

Zwarte Piet ?

Gaan jullie met die muts naar bed ? Ja die wordt niet afgezet !


Ergens begin november

Krijg ik telefoon van een vriend uit het zuiden van Europa, laten we het Spanje noemen. Vraagt ie, na alle plichtplegingen, het informeren naar gezondheid wederzijdse families en een grapje over het weer, "Of die "blackfacing meute hier nog steeds de plak zwaait?".
"Huh," doe ik, me nog steeds van geen kwaad bewust.
"Ja die "Black Pete" van jullie, was toch veroordeeld wegens blackfacing door de VN", zo had hij gelezen in zijn plaatselijke krant.
Eindelijk begrijp ik mijn vriend. Beiden kinderloos is zwarte piet immers niet een doorsnee discussieonderwerp voor ons.
"Ah, zwarte piet", zeg ik "dat duurt wel nog even voor die weer langskomt." Ook al zag ik gisteren de pepernoten al in de rekken van de plaatselijke supermarkt liggen, samen met de kikkers en muizen.
"Maar, "herhaalt mijn vriend, laten we hem Erik noemen, "dat mocht toch niet meer die 'zwarte piet'?  Dat had de VN gezegd!"
Nou eerlijk, ik was niet echt op de hoogte van de inhoud van de VN-beslissing. Zoals ik zei, kinderloos en bovendien de avond dat dit heel even nieuws was, was een van de laatste augustusdagen en toen zat ik liever op mijn terras.
Dus antwoordde ik dat "het allemaal zo geen vaart zou lopen en dat die discussie hier in alle sereniteit zou gevoerd worden."
Toch was Erik, zo hadden we hem genoemd toch, niet volledig overtuigd. "Werden die blackfacers nu nog wel of niet met een overvolle vluchtelingenboot ingehaald als helden?"
"Neen, hoor," verzeker ik hem, "geen boten meer te zien hier." Dat die stoomboot dan ook nog net vanuit Spanje kwam, durfde ik hem immers al helemaal niet te vertellen. Hoewel Erik nog steeds zijn twijfels leek te hebben, bracht hij daarna het gesprek toch op minder beladen onderwerpen : Volkswagen, Vluchtelingencrisis en het Europees Kampioenschap Voetbal.

Na afloop van ons zeer geanimeerd gesprek, bleef ik toch met zwarte piet in mijn hoofd zitten. En besloot ik datgene te doen wat je NOOIT moet doen als je je een gefundeerde mening wil vormen : Ik sloeg aan het googlen !
Twee uur later was ik de wanhoop nabij.

Want al vind ik de tekst van de VN-beslissing, veel slimmer word ik er niet van. Blijkbaar vraagt de VN dat er actief gewerkt wordt aan het verwijderen van de negatieve stereotypische karakteristieken van "Black Pete"
Maar wat houdt dat in? Geen oorringen, geen rode lippen of geen zwart geschminkte typetjes meer?

En lezen dat de Bijenkorf vanaf dit jaar opteert voor gouden pieten, daar word ik ook niet vrolijker van. Nickelodeon kiest dan weer voor "naturel" pieten en welke weg het Sinterklaasjournaal bewandelt, weten we nog niet. Ik hoop enkel dat die clownspieten van vorig jaar volledig verleden tijd zijn. Want akeliger dan die kereltjes maken ze ze niet meer.
Het internet biedt echter legio oplossingen : Regenboogpieten, witte pieten, roetveegpieten en zelfs piet Mondriaan.

Ikzelf zie het probleem van "zwarte" piet niet, maar wanneer een groot deel van de bevolking zich geviseerd voelt door een figuur van een kinderfeest, is er iets mis. Of met die figuur of met die samenleving. En aangezien het nu eenmaal eenvoudiger is die figuur aan te pakken dan de samenleving te slopen, is een make over van zwarte piet aangewezen.
Hoe en wat, daar hou ik me ver vanaf, kinderloos weet u wel. De juiste focusgroep lijkt me immers te bestaan uit degenen voor wie dit feest bedoeld is : de kinderen.
Persoonlijk denk ik niet dat zij er over vallen als zwarte piet dit jaar plots paars of groen blijkt te zijn. Maar om de luid roepende goedgemeente gerust te stellen, en om mijzelf te besparen van die vreselijke clownspieten, kunnen we misschien beginnen met donkerblauwe piet om dan volgend jaar op te schuiven naar een smurfblauwe pietenkolonie. Blauwe piet kan bovendien net zo goed uit fietsen gaan en ook "riedewietewiet blauwe piet" blijft overeind.

Alleen die schoorsteen die zal moeten verdwijnen, dat wordt vanaf nu een waterkraan.

donderdag 22 oktober 2015

75e verjaardag van Pelé


Edson - 75

 
 
Er was eens lang geleden ergens hier ver vandaan een arme moeder en een arme vader. Ze hadden zoals het godvrezende arme mensen past een hele rij kleine kinderen. Op een avond zitten de arme moeder en de arme vader samen in hun eenkamerwoning terwijl de kinderen slapen.

“Man” , zegt zij, zoals alleen godvrezende arme vrouwen ‘s avonds laat tegen hun echtgenoot kunnen zeggen. “Man, we hebben geen geld meer om brood te kopen en die kinderen eten me arm.”

De ouders nemen een harde beslissing die avond. Ze besluiten om met hun kinderen naar het bos te wandelen en hun daar achter te laten. Dat is echter buiten de kleine Dico gerekend die hun hele gesprek opgevangen heeft.

De volgende ochtend wanneer ieder wakker is, besluiten de man en vrouw het erop te wagen en ze nemen hun kinderen mee naar het bos. Ze zien echter niet dat de kleine Dico die de rij sluit zijn zelf gefabriceerde voetbal meeneemt. Een “lappenbal” gemaakt van allerlei samengeraapte vodjes. Allemaal stevig op elkaar gerold en geknoopt totdat Dico een bal had, waarmee hij en zijn vriendjes tot 's avonds laat voetbal speelden in de arme straat. Wanneer de kinderen na een tijdje ontdekken dat ze verdwaald zijn en enkele zusjes reeds beginnen te huilen, wijst Dico hen de weg naar huis. Hij heeft immers op gepaste plaatsen een stukje stof van de bal achtergelaten en vindt zo gemakkelijk de weg terug. De verdrietige ouders zijn blij verrast bij het weerzien, maar besluiten toch om hun kinderen de volgende dag opnieuw in het bos achter te laten. Maar Dico heeft zijn gerestaureerde lappenbal weer bij. En zo geschiede en ook nu zoekt Dico zijn spoor van voetbalbalvodjes op. Helaas wandelt op dat moment in het bos ook de grote voetbalreus Santos rond. Santos merkt de stukjes stof op en raapt ze één voor één op, om er daarna een voetbal van te maken. Dico’s plan lijkt dan ook in het niets op te gaan, ware het niet dat de grote reus hem tegemoet treedt. Bij de eerste oogopslag ziet Santos dat de kleine Dico een uitzonderlijk ventje is. “Ik neem je mee,” zegt Santos en neemt de kleine Dico in zijn grote reuzenvuist. “Ik neem je mee en je zal eeuwig voor mij voetballen en ik zal jou Pelé noemen. “

En zo werd de grote Pelé geboren en hij en FC Santos, leefden nog lang en gelukkig. Maar ze bleven echter niet altijd samen. Want op een dag werd Pelé opgezocht door drie feeën : NY Cosmos, Mastercardia en Viagra. En zij namen hem mee en toonden hem de rest van de wereld. Nooit meer had hij daarna nog nood aan een “lappenbal”, maar ongetwijfeld denkt hij er nog vaak aan terug.

Gelukkige 75e verjaardag Edson Arantes do Nascimento !

maandag 28 september 2015

Peter Sagan


Hoohuuum hoohuuummm hooo hooum hooo hoouuummm


Zondagavond, Rond 21u europese tijd, dachten waarschijnlijk meer mensen aan Matthew McConaughey dan tijdens de wereldpremière van één van zijn films. Of zelfs tijdens de finale van de Davis Cup met Ruben Bemelmans, maar dat is een ander verhaal.

De verantwoordelijke daarvoor een Slovaak die op het podium van Richmond het "humming chest beatting"-gebaar uit de film Wolf of Wall Street imiteerde. Even voordien was hij in zijn eentje over de finish gereden in Richmond en had zich daarmee tot wereldkampioen 2016 gekroond.
Zijn naam Peter Sagan.

Het vingertje waarmee Tom Boonen die, waarschijnlijk enigszins ontgoocheld, als 35ste over de meet bolde, naar Sagan wees, zei ongeveer alles :  "Jij! Jij bent de, verdiende, wereldkampioen !" Het zegt ook veel over hoe het peloton naar de nieuwe wereldkampioen kijkt. Een van de meest talentvolle renners van deze generatie. Weinigen die het hem gisteren misgunden.
Terwijl zijn collega's aankwamen, was Peter ondertussen al aan zijn uitloopronde begonnen, alsof hij Usain Bolt was en er net de 100 meter had opzitten. Hij gaf zijn ijzeren ros de vrijheid, gooide zijn helm, bril en handschoenen in het publiek dit terwijl hij kwistig High Fives uitdeelde aan de binnenlopende renners. Zo mooi en eerlijk was de vreugde in Richmond. Alleen de horlepiep ontbrak.

Door velen werd en wordt hij aanzien als een speelvogel. Maar dat komt vooral omdat hij zich niet altijd even conventioneel gedraagt en wel eens apart durft zijn. En door zijn strapatsen op het podium, maar dan vergeet men gemakshalve dat je enkel op dat podium belandt door prestaties.
De afgelopen tour haalde hij een recordaantal tweede plaatsen waar zelfs Poulidor jaloers op was. Het doel, het puntenklassement voor het vierde jaar op rij, werd met verve bereikt. Maar die beoogde zege ontbrak. En al hield hij er die groene trui aan over, uiteindelijk draag je die hoogstens drie weken en een aantal criteriums.



In Richmond daarentegen ontving ie een trui die hij een jaar lang mag dragen. En ik heb er vertrouwen in dat die regenboog het komende wielerseizoen niet kleurloos door het peloton zal fietsen, zoals in het verleden met allerlei Rui Costa's gebeurde. Want kleurloos is één van de weinige adjectieven die door zowel voor- als tegenstanders niet wordt toegeschreven aan de nieuwe wereldkampioen.

Maar zoals ik al zei, soms heeft hij de perceptie van het grote publiek ook tegen en vergeet men dat hij naast zijn talent ook hard werkt om met dat talent resultaten te boeken. Zelfs Oleg Tinkov zijn gote baas bij Saxo-Tinkov stelde zijn arbeidsethos in vraag. Maar die kriteik valt te pareren met twee woorden : OLEG TINKOV !
De zo zelfzeker ogende PeterSagan sloeg er echter in het voorjaar zelfs wat pips van uit en een vroegtijdige scheiding hing in de lucht.
Maar gelukkig kon hij ook op die momenten steun vinden bij zijn bloedmooie vriendin Katarina.
Maar als jij goed opgelet heeft in de cinema ook bij de film "The Wolf of Wall Street":

'The only thing standing between you and your goal is the bullshit story you keep telling yourself as to why you can't achieve it." - Jordan Belfort



vrijdag 11 september 2015

Mijn Koffers staan klaar - 10 Jaar 'Ik Vertrek'


Ik beken. Ik ben een "trekkie".
Neen niet één van die sujetten die verkleed als Klingon of met gigantische puntoren andere ruimtereizigers willen ontmoeten op conventies. Neen, ik kom uit de kast als fan van 'Ik Vertrek'.

Iedere week hetzelfde afscheid op het werk en een afscheidsfeestje thuis, met een oudje uit de familie dat het hele immigratieverhaal maar niks vindt. En dan hupsakee met de auto naar hun nieuwe huis. Daar blijkt de vrachtwagen het weggetje niet op te geraken. En de kinderen die willen niet naar hun nieuwe school. Maar uiteindelijk na veel kluswerk, blijkt hun hele avontuur, een enkele uitzondering niet te na gesproken, toch een geslaagde onderneming. En had ik al verteld dat de verhuisdozen en -vrachtwagens meestal in spiegelbeeld getoond worden? Ik zit dan keer op keer naar mijn televisietoestel te roepen. Maar ook dat is onderdeel van 'Ik Vertrek'.

Steeds opnieuw bekruipt me weer de kriebel om dierbaren en broodnodige spullen in te laden en tabee te zeggen tegen mijn huidige leven. Lekker in de wagen naar Italië. Waar ik dan zoals de meeste vetrekkers de taal niet spreek op enkele essentiële zinnen na. Ciao Bella, Ti amo,  Baciami, baciami come se fosse l'ultima volta, Un’altra birra, per favore en niet te vergeten Oppure si lussuria salsiccia? *
Rustig tomaten kweken in Toscane en dan mijn eigen tomatensaus bottelen. Ja ik zie het me wel doen. Scheelt trouwens niet zo veel met mijn huidige tuingehobby.


Wat hebben de makers van 'Ik Vertrek' het echter goed gezien. Nadat we alle afleveringen, diverse herhalingen incluis, tig keer gezien hebben, vonden ze toch nog een manier om ons opnieuw te doen kijken. Een inleiding en epiloog door een BN'er maar vooral een hele kleine blik op het huidige leven van de vertrekkers. Want als er iets is wat wij "trekkies" willen weten, is 't hoe een verhaal dat eigenlijk al afgelopen was toch nog verderloopt.

Zo konden we samen met Chantal Janzen stiekem lachen toen bleek dat de naturistische campinguitbaatster  "ik vertrek" iets te letterlijk genomen te hebben. Zij bleek er ondertussen immers van door gegaan met de barman. En Chantal die bijna van haar zetel afrolt bij deze onverwachte ontknoping, onbetaalbare televisie.

Maar soms gaat er heel wat minder lichtvoetig aan toe zoals bij Ronald en Anneke Kramer in het Oostenrijkse Maria Alm. In eerdere uitzendingen konden we zien hoe het echtpaar en hun vier kinderen zich toch aan het avontuur waagden ondanks Anneke's felle strijd tegen kanker. De Kramers stonden immers zo positief in het leven dat ze hun leven niet lieten bepalen door de ziekte. Een strijd, echter die de levenslustige Anneke, zo zagen we bij een eerdere terugkeer, verloren bleek te hebben. Maar de Kramertjes, ondertussen een nieuw samengesteld gezin, blijven in de geest van Anneke strijdvaardig en positief.
Sara Kramer : "Je kan niet je hele leven verdrietig zijn en zo. Je moet verder met je leven, dus". Behoorlijk vochtige ogen hier. Gelukkig had Ronald dus ondertussen inderdaad zijn, door Marga van Praag toegewenste, eigenste Maria von Trapp gevonden.

Ook drama maar toch vooral tragikomedie bij het zien van Martien, die samen met zijn vrouw Erica en hun twee dochters naar Frankrijk was getrokken. Hij blijkt alsnog uit de kast gekomen te zijn. Niet de eerder vermelde trekkieskast, maar die andere waar professioneel inleider van deze aflevering, Paul de Leeuw ook ooit in vertoefd heeft. De Leeuw, die tijdens de uitzending zelf al aangaf dat hij zo veel van zijn eigen gedrag in Martien herkende. "Krijgen die mensen één badMUTS, of twee?", "Ooooooh wat hebben jullie een werk gehad, maar wat ziet het er goed uiiiiit!", "Aaaaaaahh, nou dan doe ik het wel weer!"
Dat blijvende enthousiasme van Martien en tegelijk verontwaardigd zijn over de opmerkingen van de kijkers over zijn vermeende geaardheid. Genieten kan ik daarvan.

10 jaar 'Ik Vertrek'. In mijn hoofd ben ik al honderd maal vertrokken. Note to myself :"Een barman hebben we echt niet nodig!"
Maar de koffers staan al klaar in de gang. Naast de verhuisdozen. In spiegelbeeld welteverstaan.
Si non è verro è ben trovato!


*Dag Schoonheid 
  Ik hou van je 
  Kus me, kus me alsof het de laatste keer is 
  Nog een biertje astublieft
  Of je worst lust ?


woensdag 9 september 2015

In Memoriam : Joost mag het weten


Dinsdagnacht

Plots gonsden de geruchten. "Joost Zwagerman overleden". "Zelfmoord", werd er al snel in één adem bij vernoemd. Twitter had even genoeg van botox met Sophie Hilbrandt en zelfs van de vluchtelingencrisis. Even geen slaapzakken voor Lesbos meer. Even stond Twitter stil bij Joost.

Ook ik werd getroffen door een soort van tragiek die ik niet kon thuisbrengen. Ik had immers niet zoveel met Joost Zwagerman. Ik las wel eens een roman van hem en van zijn Zomergasten-reeksen had ik wel een aantal afleveringen gezien. Maar ik was geen veelvraat van het oeuvre van de heer Zwagerman. En toch voelde ik me verbonden met hem. Hij was een deel geworden van die hele uitgebreide DWDD-familie, waar ook ik als kijker me deel van voelde uitmaken.

Matthijs als bekommerde vader en Dominee Gremdaat als licht neurotische moeder. Prem en Marc Marie respectievelijk als de oruststokende neef en het neefje over wie door de roddelende tantes stil gefluisterd wordt. Halina als het iets te knappe schoonzusje en ome Jan Mulder die met tegenzin  het feest betreedt. Nico als grote broer die staande op de biljarttafel Toon Hermans imiteert, terwijl kleine Alex Klopping op zijn IPad allerlei zaken zit te downloaden. Die behoorlijk vreemde familie, daar maakte ook Joost Zwagerman deel van uit. Hij was de oom die zo bezield over kunst sprak dat wij, zijn kleine neefjes en nichtjes, aan zijn liepen hingen.
Zo slaagde hij er enkele jaren terug in om het minutenlang te hebben over de kleur blauw in de kunst. Niemand zou op basis van die beelden kunnen bevroeden dat Zwagerman gekweld werd door demonen. Achteraf vang ik nu op dat hij al jaren met depressies kampte. En als kind van een suïcidale vader, voelde hij zich bovendien erfelijk belast.

Humo, november 2013 :

"Nietzsche heeft gezegd: ‘De gedachte aan zelfmoord heeft me menig zware nacht door geholpen.’ De gedachte dat je er altijd uit kunt stappen helpt voor veel mensen, maar na de zelfmoord van een dierbare overheerst naast onbegrip en woede ook angst – zeker als het een vader betreft. Ik kreeg die angst pas toen ik alle grond onder mijn voeten kwijt was: wat als ik genetisch zou zijn geïnjecteerd door mijn vader? Dat was fors, moet ik zeggen. Maar goed, ik ben blij dat ik er nu weer ben. Naar mijn eigen idee heb ik een tijdlang aan de zijlijn van mijn eigen leven gestaan."

Dat lezen en weten wij nu achteraf in de wereld die internet heet. Zoals we ook zijn mening terugvinden over zijn vriend Rogi Wieg en diens worsteling met leven en dood.
Op 29/01/2015 werden onderstaande woorden van Zwagerman over Wieg opgetekend in het Parool :

"Tijdens dat bezoek bleek Rogi suïcidaal. We mochten elkaar zien en spreken in een kale kamer met alleen een kleine tafel en twee stoelen. Een nieuwe stroomstoot doortrok mijn leven. Het is, zacht gezegd, onrustbarend als je beste vriend zich van het leven wil beroven - en dit ook zo tegen je zegt. 
Ik had de indruk dat Rogi mij tijdens dat bezoek om goedkeuring vroeg voor zijn
zelfmoord. Telkens zei ik hem dat ik hem alles zou vergeven - maar vermoedelijk niet een geslaagde zelfmoord. Alleen al het feit dat ik hem niet kon en wilde missen, moest toch een reden zijn om in leven te blijven? Toch?
"

Op 15 juli van dit jaar zou Rogi Wieg overlijden ten gevolge van euthanasie. Een beslissing die zijn vriend Joost Zwagerman zwaar gevallen zou zijn. Maar toch was het een donderslag bij bijna heldere hemel. Of zoals Matthijs van Nieuwkerk bij Pauw zei : "Hij was wel eens wat depressiever, maar dat het van deze ernst was, wist ik niet."

Vandaag keek Joost de dood in ogen en niemand die weet wie er terug gekeken heeft. De ogen van zijn vader, die van zijn vriend Rogi, of was het Zwagerman zelf?
Feit is dat de kleurrijke familie één van zijn geliefde familieleden verloren heeft en we allen bedroefd zijn. En met weemoed denken we terug aan zijn bevlogen kunstcolleges.

Slaap zacht Joost !



Heeft u naar aanleiding van het overlijden van Joost Zwagerman zelf vragen over zelfdoding
www.113online.nl of bel 0900 - 0113 (Nederland)
www.zelfmoord1813.be of bel 1813 (België)


maandag 7 september 2015

Ik blog, dus ik ben ?


Blogio ergo sum


Stel je voor je begint met Twitter, oorspronkelijk alleen in het kader van een supportersactie. Maar je krijgt de smaak te pakken en tweet steeds vaker. Je raakt stillaan geobsedeerd door het tellertje onder het aantal volgers*. Dan merk je op dat een aantal van jouw mede-tweeps, ja de lingo heb ik ook al te pakken, zich bezighouden met een BLOG. En je denkt dat wil ik ook. Dus je zoekt de gemakkelijkste manier en publiceert daar een week oude open brief aan Jan Mulder die eigenlijk, de naam "Open Brief" zegt het zelf, oorspronkelijk een ander nut had.
Bij het herlezen merk ik trouwens dat ik dringend een nieuwe open brief moet schrijven aan Jan, over dat ie zo leuk is in Dwangers en dat ie moet uitkijken met die Thaise vloeren. Die zijn zo wankel, voor je het weet, val je daar door. Maar ik dwaal af.

Een dag later zit ik gezellig 'College Tour met Halina Reijn' te kijken. Haar opmerking over Vaslav Nijinski's uitspraak "Paardje is moe" blijft door mijn hoofd spoken. En als de actrice zelf mijn tweet hierover retweet, word ik voor ik het zelf doorhebt gefavoriseerd en geretweet door een aantal mij totaal onbekend tweeps. 

Het idee voor een volgende blog is dan al geboren : Halina Reijn en Vaslav Nijinski. Het verhaal lijkt zich vanzelf te schrijven en daar is ie dan het tweede blogverhaal : "Paardje is Moe".

Ik tweet en ik heb dus een beginnende blog. Maar hoewel ik wel twittervolgers hebt, lijkt er niemand de blog te lezen.
Zelfs niet als ik voorzichtig de blog probeert aan te prijzen. Dus daar zit ik met mijn blog, te twijfelen of het zelfs wel een  blog is.
Het lijkt immers een allegaartje van column, blog, overpeinzingen, ... . En door elkaar smijten van persoonlijke voornaamwoorden doet ie dan ook nog : "ik, je, ie , ...". Een beetje schizofreen allemaal.

Maar dan ontdek je de voordelen van een onpopulaire blog. Jouw blog is je eigen speeltuin en je mag er doen wat je zelf wil. Dus ik ga zo vaak op de glijbaan als ik wil en als ik vlak na het eten van een ijsje op de schommel ga, is er niemand die me dat kan verbieden.

Als ik achteraf misselijk word, is het dan wel mijn eigen schuld.



* #gelukkigwordenvaneennieuwevolgerisok  #ongelukkigvaneenontvolgerisdom




zaterdag 5 september 2015

Paardje is moe



College Tour 4 september 2015


"Vaslav Nijinski". Ik herhaal, "Vaslav Nijinski ". Kende u die naam al op het moment dat Halina Reijn hem uitsprak tijdens de College Tour? Ik niet. Tot mijn eigen scha en schande moet ik zelfs toegeven dat ik nog nooit van de arme man gehoord had. Dit terwijl ik mezelf dus toch beschouw als een gemiddeld cultuurliefhebber. Gelukkig bestaat er Wikipedia.
Dus op het volgende feestje smijt ik de vrolijke fransen naar het hoofd met weetjes als "Wist jij dat Nijinski in feite een Pool was? " en "dat Prélude à l'après-midi d'un faune eigenlijk helemaal niet als dans gezien werd?". Op die laatste moet ik wel nog wat oefenen.
En het verhaal over de masturberende faun en de sjaal van de nimf, bewaar ik voor een andere gelegenheid of een uitgelezener gezelschap.
Die fascinerende man was me dus totaal onbekend tot Halina Reijn me opmerkzaam op hem maakte.

Maar wat had ik graag die avond in de Theaterschool in Amsterdam gekluisterd gezeten. Van op de eerste rij aan Halina's lippen gehangen. En dat ze dan alleen voor mij een uur lang vertelde over Vaslav Nijinski. Dat ze me gedetailleerd uiteenzet hoe het er die 19e januari van het jaar 1919 in Sankt Moritz aan toe ging. Hoe een bijna schizofrene danser aan zijn laatste dans begint en zich dan midden in de voorstelling met een kleine buiging tot zijn publiek richt en de legendarische woorden spreekt : "En nu is het paardje moe". Waarna hij het toneel verlaat om nooit meer terug te keren en 31 jaar lang zich in bijna sacrale stilte hult. Hoe hij nooit meer danste en enkel nog verder leeft in de verbeelding van zijn fans en in zijn eigen hoofd. Hoe een man plots van de ene dag op de andere afscheid neemt van alles wat hem maakte tot wie hij was.
Dat alles mag Halina me vertellen. En dat Twan Huys dan naast haar zit en zwijgt.


U hebt het vast gemerkt, ik heb het wel voor Halina Reijn, ook al ken ik haar enkel van tv. 
Ik moet echter iets bekennen over haar. Ik vond haar eigenlijk een tijd lang "een gek mens". Ik kon haar ook niet in een hokje plaatsen. En zag ik haar in een speelfilm zoals "Zwartboek", werd ik altijd meer aangetrokken door haar medespeelster, terwijl Halina aan me voorbij dwaalde. Maar op een dag, tijdens één of andere passage in DWDD als tafeldame, zag ik haar met andere ogen. Het was zoals dat meisje, waarmee je jaren in de les zit en die je plots tijdens een schooluitstapje opvalt.
Zo zag ik opeens een andere Halina Reijn. een intelligente, boeiende, aantrekkelijke en zelfs humoristische dame. Ik wil me dan ook distantiëren van Gijp en Derksen en alle onaardige dingen die ze over haar gezegd hebben. Ik kan me voorstellen dat voor Derksen het enige recht van de vrouw... . Juist ja, ik maak hem niet af, als u het niet erg vindt. "Dat kan toch niet, Johan.  Een vrouw met een mening, gekker moet ie niet worden."

Bovendien ademt Halina een beetje weemoed uit. Een trekje dat ik waardeer bij mensen. Weemoedig als ze tegelijkertijd stoer verteld over haar, ondertussen tot haar eigen verbijstering, wereldberoemde kinderwens. Een schokkende wens voor de goegemeente, terwijl zij alleen maar datgene uitsprak wat zovelen beroert. De zoektocht naar die ene onvoorwaardelijke liefde. Die liefde waar alles voor moet wijken. Die liefde die niet eist maar krijgt.

Ik zei het al, ik heb het wel voor Halina Reijn en ik hoop dat haar innerlijke furie nog lang niet uitgeblust is. Dat ze nog jaren, ja zelfs decennia mijn scherm en de toneelplanken kleurt.
Maar tegelijkertijd zal het me niks verwonderen dat ze, wanneer ze die ene alles verterende liefde vindt, midden in een voorstelling van Toneelgroep Amsterdam plots naar voren stapt, terwijl Ivo van Hove in de coulissen goedkeurend toekijkt,  en tegen het publiek fluistert "Paardje is Moe!"

Het weze je gegund Halina.